Tien jaar, 3800 kilometer en dat alles in een rolstoel. Laura Feenstra (41) deed het. Afgelopen zomer bereikte ze Santiago de Compostela. In Kampioen deelt ze haar dagboek van die laatste kilometers – berg óp.

© Mapbox, © OpenStreetMap

Wat ben ik trots: ik heb het gehaald!

Precies op dat moment stopt een Duits stel dat al fietsend de route aflegt. De man legt zijn fiets in de berm en duwt me de laatste kilometer naar boven. Ik ben zó dankbaar. 

Zijn hulp komt precies op het juiste moment.

Meter voor meter duw ik mezelf de berg op, zonder te zien waar ik heen rol. Dit gaat op pure wilskracht. Één kilometer voor de top zie ik dat de accu van mijn rolstoel bijna leeg is.  

Even overweeg ik weer terug naar beneden te rollen.  

Dan neem ik morgen maar een taxi de berg op. Dat zou wel betekenen dat ik de hele dag voor niets heb gestreden om boven te komen.

Hoe kom ik hier ooit boven?  

De gedachte houdt me al de hele dag bezig. Het is maar een korte route, deze etappe van acht kilometer naar het oeroude O Cebreiro. Het schilderachtige, Keltische dorpje is de poort naar Galicië, maar voor mij – in mijn rolstoel – een enorme uitdaging.  

De weg is steil, met een stijgingspercentage van gemiddeld tien procent. Ik kan alleen maar achteruit de berg op rollen.  

Vooruit rollen lukt niet – dan kieper ik achterover.

Ik heb een tent bij me, zodat ik altijd op een camping kan slapen, of ik overnacht in een herberg. Het komt regelmatig voor dat ik word uitgenodigd bij mensen thuis.  

Eigenlijk komt het altijd wel goed.

Dat geeft me een enorm gevoel van vrijheid. Tijdens de lunch bedenk ik vaak hoe lang ik nog verder wil, afhankelijk van het weer en hoe ik me voel op een dag.

Maar dankzij de elektrische ondersteuning van mijn rolstoel gaat het prima. Ik neem voornamelijk fietspaden – die zijn over het algemeen goed begaanbaar. 

Die allereerste pelgrimstocht in 2016 plande ik nog alles. Ik zocht precies uit welke weggetjes ik wilde nemen en waar ik wilde overnachten. Dat heb ik inmiddels losgelaten.

Ik zie wel hoe ver ik kom en waar ik slaap.

Al sinds 2016 ben ik bezig met mijn pelgrimsreis naar Santiago de Compostela. Vanuit mijn thuisbasis Haarlem heb ik elk jaar een deel van de Camino Francés afgelegd. Steeds vertrok ik met de auto naar een beginpunt, en pakte na afloop de trein terug naar mijn auto.  

En dit is het allerlaatste stuk van de Camino. 

Tijdens deze slotreis wil ik de laatste 740 kilometer afleggen, van Logroño naar de beroemde kathedraal in Santiago. Dit alles doe ik met mijn rolstoel, omdat ik door een bindweefselziekte niet ver kan lopen.  

Ik heb weinig spierkracht. 

Tussen Burgos en León ligt de meseta. Op mijn tiende reisdag bereik ik deze Spaanse hoogvlakte, die zich meer dan tweehonderd kilometer uitstrekt. 

Ik heb gehoord dat het een eindeloze kale vlakte is.  

Maar omdat ik in het voorjaar de meseta trotseer, is het veel groener dan verwacht. Wat ben ik dol op deze rust, de eindeloze vergezichten en de ruimte van dit door veel pelgrims gevreesde gebied. 

Het rolt hier heerlijk, met lange, rechte paden en weinig hoogtemeters.  

Voor mij is het een van de hoogtepunten van de reis.

De hele reis ben ik al bang dat mijn rechterwiel het gaat begeven, want dat geeft steeds problemen. Maar nu, van het ene op andere moment, blokkeert mijn linkerwiel volledig. Ik kan niet meer voor- of achteruit. Een Chinees stel helpt me en belt een rolstoeltaxi die me afzet op de dichtstbijzijnde camping.  

Het einddoel is in zicht, toch ga ik Santiago niet bereiken. 

Wát een teleurstelling. 

Voor dat bedrag kan ik slapen op een camping of in een herberg en elke dag stokbrood, kaas en wat fruit kopen.

Het is bijna zover: ik heb nog veertien kilometer te gaan tot Santiago de Compostela. Nog heel even en ik zie de beroemde kathedraal waar Sint Jacob ligt begraven.

Ik voel me een pelgrim.  

Dat is toch iets heel anders dan een reiziger.  

Pelgrimeren betekent voor mij actief bezig zijn met mijn geloof. Vakantie is een soort luxe, gericht op uitrusten. Dit is meer op weg zijn en zien wat je overkomt. Ik reis heel sober, dat hoort voor mij ook bij pelgrimeren.  

Mijn dagbudget is twaalf euro.

Ik ben nu al bijna tien dagen op deze camping onder de rook van Santiago.  

Het is een hoop geregel om thuis te komen.  

Morgen wordt mijn kapotte rolstoel opgehaald door een bedrijf dat normaal fietsen transporteert naar Nederland. Daarna zetten ze me af op het vliegveld van Porto, vanwaar ik naar huis vlieg.  

Tien dagen lang zag ik vanaf de camping feestende Camino-gangers voorbijkomen die vierden dat ze er bijna waren.  

Heel zuur. 

Toch heb ik er ook hier het beste van gemaakt. Ik heb allang besloten dat ik nog dit jaar terugkom voor die laatste veertien kilometer.  

Want ik wil mijn Camino zeker afmaken.

Ik heb maar liefst 3800 kilometer gerold.  

Wie had dit vooraf ooit kunnen bedenken? Ik ben ook opgelucht. Het is tijd dat deze pelgrimstocht klaar is.  

Nu is er ruimte om nieuwe plannen te maken.  

Ik blijf zeker lange afstanden rollen – en ook met het pelgrimeren ben ik nog lang niet klaar.

Samen met mijn 21-jarige zoon ga ik met de auto terug naar Santiago de Compostela om die laatste etappe te rollen. We overnachten op de camping waar ik tijdens mijn vorige reis in april ben gestrand. De laatste etappe is zo gepiept. 

Het is gek om al na veertien kilometer in Santiago aan te komen zonder ook maar één bekende van onderweg tegen te komen. 

Normaal ontmoet ik onderweg zoveel mensen, en het idee was om min of meer samen te finishen. Toch ben ik heel blij: ik heb het gedaan!