Schilderachtige dorpjes, uitgestrekte wijngaarden en champagne in overvloed. Oui, oui, we hebben het over de Champagnestreek. Met de trein ben je er in minder dan zes uur. On y va!

Ik schiet in de lach en proest bijna mijn eigen champagne uit. Op een zonnig terras in Reims voelt het als een doodzonde om dit te bekennen. Gelukkig is de Champagnestreek meer dan alleen bubbels!

Nog geen uur geleden stonden we in de drukte van Parijs op Gare de l'Est, waar we overstapten op de trein naar Reims, de bekendste stad van de Champagnestreek.

Terwijl de hectische buitenwijken van Parijs langzaam plaatsmaken voor uitgestrekte, groene velden, bespreken we onze reisplannen. In de komende dagen verkennen we niet alleen Reims, maar reizen we ook per trein naar de charmante stad Épernay. Onderweg maken we uitstapjes naar prestigieuze champagnemerken en natuurlijk Hautvillers; de plek waar de champagne zijn oorsprong vond.

‘C'est bon?’ De gids kijkt ons aan. In de champagnekelder probeert Nick toch weer een glas. Voordat hij kan reageren, glimlach ik naar de gids en zeg dat het heerlijk is.

We hebben net een rondleiding gehad bij Pommery, het grootste champagnehuis van Reims. Terwijl we nog even rondkijken, rent een klein meisje giechelend voorbij. Het klinkt misschien niet als de meest kindvriendelijke plek, maar kinderen kijken hun ogen uit in de enorme wijnkelders. Net als wij, trouwens.

Reims zelf bruist net als de champagne. Eeuwenlang was dit een van de belangrijkste steden van Frankrijk. Die geschiedenis is goed terug te zien, want Reims telt drie gebouwen op de Unesco Werelderfgoedlijst: de kathedraal Notre-Dame, het paleis van Tau en de basiliek Saint-Remi. Na een flinke wandeltocht slenteren we naar de hippe openluchtbar Le Clos (25 rue du Temple). We bestellen wat tapas en laten ons – vooruit, ik – verleiden tot nog één glas champagne.

Gelukkig zijn we met de trein, want de volgende ochtend staan we – althans, alweer ik – met kleine ogen en een licht bonzend hoofd op het perron. Die hoofdpijn vergeet ik direct wanneer de trein begint te rijden. We zijn onderweg naar Épernay, de champagnehoofdstad van de Champagnestreek.

De treinreis duurt maar 34 minuten, maar is echt genieten: de trein slingert dwars door het Regionaal Natuurpark van de Montagne de Reims en trakteert je op glooiende heuvels en wijngaarden zover het oog reikt.

‘Wist je dat de champagnehandel pas groeide door de komst van het spoor hier?’, vertelt Nick, terwijl hij mijn iets te zware trolley (met champagneflessen voor thuis) uit de trein tilt.

Door de komst van de trein kreeg Épernay een enorme impuls: rijke burgers bouwden er schitterende villa’s. Deze grandeur zie je vooral aan de Avenue de Champagne, waar je grote champagnehuizen zoals Moët & Chandon, Mercier en Laurent-Perrier vindt. 

Nog zo'n feitje: onder de grond liggen meer dan 200 miljoen flessen champagne in wijnkelders. Een van deze kelders – van champagnehuis Mercier – is zelfs zo groot dat je er met een treintje doorheen kunt. (Leuk om te doen als je met kinderen reist.) 

De stad zelf is een oase van rust na de drukte van Reims. Tevreden ploffen we neer op een terras voor wat krachtvoer. We laten Épernay vandaag even voor wat het is en huren een fiets om bij onze volgende stop te komen.

Na een halfuurtje fietsen zien we Hautvillers liggen. Ik rem en stap van mijn fiets om mijn zonnehoed iets verder over mijn ogen te trekken. De zon hangt al wat lager, waardoor de wijngaarden een gouden gloed krijgen. Hier brouwde monnik Dom Pierre Pérignon in de 17e eeuw voor het eerst de inmiddels wereldberoemde champagne. Zijn graf kun je nog altijd bezoeken in de abdijkerk, maar ook het mooie dorp is een wandeling waard.  

Tip: in dit gebied vind je diverse champagnehuizen, vaak kleiner dan die in Reims en Épernay. Check vooraf de openingstijden: veel zijn gesloten op zondag.

Op de terugweg spreidt Nick bij de wijngaard een kleedje uit, terwijl ik brood en kaas tevoorschijn haal – gescoord bij een schattige boulangerie. De zon zakt langzaam achter de heuvels, en met een glas wijn (ja, gewoon wijn deze keer) proosten we nog één keer op la vie en France.

Fotografie: Hey Frits