Ze zijn een veel gezien duo in de Gooise wandelscene. Programmamaker Anita Witzier en ‘haar meisje’, boxer Ollie, zijn toch zeker drie en soms wel vier keer per dag, zij aan zij in de Blaricumse natuur te spotten. ’s Ochtends lopen ze via het zandpad, langs de paardenbak en dan weer naar huis, tussen de middag een uitgebreide meet ’n greet met de lokale honden en hun baasjes op het hondenveldje, einde middag een rondje Gooyergracht en ’s avonds laat nog een loopje door de wijk. Als er meer tijd is dwalen ze door het Warandepark; een natuurgebied van het Goois Natuurreservaat te Blaricum.

‘Kleine ontdekkingstochten’, noemt ze haar wandelingen. Met open vizier op pad en maar zien wat je tegenkomt. Ook haar nieuwe tv-programma ‘Festival van de liefde’ is een soort ontdekkingsreis, maar dan in verhalen. Samen met medepresentator Edson da Graça reist ze door het land, op zoek naar bijzondere verhalen, over, jawel, de liefde. Het lijkt wel de rode draad in haar carrière; mensen het vertrouwen geven hun bijzondere ontmoetingen en ervaringen te delen. En daar is ze nog lang niet op uitgekeken.

’s Ochtends vroeg gaan Anita en boxer Ollie er al opuit. ‘Kleine ontdekkingstochten’ noemt Anita haar wandelingen.

Wat betekenen deze dagelijkse wandelingen voor jou?
‘Het zijn voor mij echt momenten van rust. Als je met een hond loopt, word je gedwongen even stil te staan bij wat er is. Ollie snuffelt overal, stopt dan weer voor een plasje of een begroeting met een andere hond, waardoor je je directe omgeving weer heel anders beleeft. Ik vertraag, ik zie meer en kijk beter om me heen. Het is ook iedere dag weer een verrassing wie of wat we onderweg zullen tegenkomen. Mijn wandelingen voelen nooit als verplichting, maar eerder als een cadeautje. Als ik hier ’s ochtends vroeg loop, in stilte, de natuur voor mij alleen, dan denk ik; ha, dit pakken ze me niet meer af. Ik snap ook niet dat mensen met muziek op wandelen, dat vind ik zo zonde. Het snijdt je af van je omgeving; luister eens naar alle muziek die er in de natuur is!’

We luisteren. En inderdaad, er kwetteren tientallen vogels in verschillende toonsoorten door elkaar, het groene bladerdek ruist, in de verte blaat een schaap.

‘Ik ben 60 en nog nooit zo sterk geweest’

Voor ‘Festival van de liefde’ strijken jullie steeds op een andere plaats in Nederland neer, op zoek naar de mooiste verhalen over de liefde. Wat vind jij het leukste aan het maken van zo’n programma?
‘Ik word het meest gelukkig van de gesprekken. Als je bereid bent om te luisteren, kom je erachter dat iedereen een verhaal heeft. En dat blijft me fascineren. In de jaren dat we het programma ‘Memories’ maakten, heb ik weleens gedacht: is het niet een keer klaar? Maar inmiddels heb ik ontdekt dat het nooit klaar is met het vertellen van verhalen. Verhalen verbinden, geven troost, zorgen voor empathie. En wanneer er steeds weer nieuwe en mooie programma’s omheen worden bedacht, zoals nu, dan blijf ik dat heerlijk vinden om te doen.’

De Blaricumse natuur heeft ongelofelijk veel moois te bieden.

Leer je dan zelf ook nog iets over de liefde?
‘Absoluut. Steeds weer wordt bevestigd dat hoe oud je ook bent, 60, 70 of 80, de liefde altijd kan ontspringen. En dat vind ik echt een buitengewoon hoopgevend besef. Net als de verhalen van mensen die na een leven lang samen, elkaar weer opnieuw ontdekken. Met een druk gezinsleven en door alles wat het leven je daarnaast nog in de schoot werpt, is het helemaal niet gek dat je elkaar uit het oog verliest. En dat je dan op een punt komt waarop je je afvraagt: goh, wat zijn wij eigenlijk nog van en voor elkaar?’

Is die situatie herkenbaar? Jij bent inmiddels ook twintig jaar samen met je man en de kinderen zijn uitgevlogen.
‘Klopt, we zijn nu met zijn tweeën en de hond. Als de kinderen het huis uit zijn, moet je weer een nieuw evenwicht vinden met elkaar. Dat is even zoeken, maar wij hebben dat al snel kunnen vinden. Hoe langer wij samen zijn, hoe meer ik onze liefde waardeer. Vroeger realiseerde ik me veel minder wat een rijkdom het is om te weten; dit gaat nooit meer stuk. Dat je samenleeft met iemand bij wie je je zo veilig en vertrouwd voelt. Dat ik daar steeds meer bij stil sta zal ook met ouder worden te maken hebben. In de hectiek van een jong gezinsleven, heb je daar simpelweg de tijd niet voor. En nu is die tijd er wel.’

Dan roept ze ineens uit: ‘Kijk nou eens hoe mooi! Hier woon ik dus gewoon om de hoek!’ En terwijl we een zandheuvel in een dichtbegroeid stuk bos aflopen, vertelt Anita hoe deze lommerrijke omgeving haar toen ze hier net was komen wonen enorm kon benauwen. ‘Ik ben opgegroeid in de polder van de Alblasserwaard, waar het ruim en weids is en je altijd uitzicht hebt. Ik moest in het begin echt wennen aan de natuur hier. Inmiddels ben ik eraan gewend en kan ik de diversiteit van de natuur hier ook zeer waarderen.’

‘We hebben allebei een beetje last van vliegschaamte’

Tijd voor verkoeling: Ollie neemt een duik in de plas.

Waar gaat de reis naartoe?
‘Ieder jaar schrijven mijn man en ik drie bestemmingen op en vervolgens kijken we welke overlap er is. Dit jaar wilde ik naar IJsland, maar we hebben allebei een beetje last van vliegschaamte. Bovendien zijn we van de fietsvakanties. Het is zo heerlijk dat je op de fiets snel genoeg gaat om een hoop verschillende plekken te zien, maar langzaam genoeg om je heel bewust van de omgeving te zijn. Dus deze zomer gaan we waarschijnlijk als een bejaard stel met de fiets achter op de auto naar de Duitse Weinstrasse. Overdag kilometers wegtrappen naar steeds een nieuwe bestemming en dan ’s avonds uitgebreid tafelen. Heel kneuterig, maar zo heerlijk. Wij hoeven niet naar Zuid-Amerika af te reizen of een B&B in de Elzas te beginnen om gelukkig te zijn. Een heerlijk rustgevend besef.’ 

Kort voor het ter perse gaan van dit nummer is Ollie helaas overleden.

‘Festival van de Liefde’ start 21 augustus, NPO 1, KRO-NCRV, 20.30 uur.

Afgelopen jaar vierde je je 60ste verjaardag. Hoe ervaar je het ouder worden?
‘Kijk, ik zou heel goed zonder de lichamelijke ongemakken die bij het ouder worden horen, kunnen. Je herstelt gewoon minder snel, dingen kosten meer moeite, en dat is jammer natuurlijk. Maar ik realiseer me ook goed dat het allemaal relatief is: mijn schoonmoeder is 86 en die roept: oh, was ik nog maar 70. Je hebt het te accepteren. Maar dat betekent niet dat je je bij het verval hoeft neer te leggen. Ik ben 60 en nog nooit zo sterk geweest! Mijn man en ik sporten al jaren met een personal trainer en dat heeft ons zo veel gebracht. Hij leerde ons dat je ook binnen je beperkingen naar het maximale kan streven.’

Was 60 worden voor jou een moment van reflectie? Van stilstaan bij; wat wil ik nog?
Absoluut. Maar ik vind het makkelijker om terug te kijken dan vooruit. Want ik ben eigenlijk gewoon erg tevreden met mijn leven zoals het nu is. Ik vind mijn werk heerlijk en ik heb absoluut niet de behoefte om mijn carrière aan de wilgen te hangen en als een stel pensionado’s te gaan reizen. Het lijkt wel alsof al die grootse verlangens nu een beetje zijn verdampt. Mijn geluk zit ’m in veel kleinere dingen. Ik wil mooie programma’s maken, er zijn voor de kinderen, het samen fijn hebben, onze vrienden zien en me verheugen op de zomervakantie die komen gaat.’

Tekst: Nienke Pleysier Fotografie: Ellen van Bennekom Visagie: Raquel Headley m.m.v. Guerlain, Jane-Iredale, L’anza, Hannah