ANWB-lid sinds: 1964 (Jannie), 2011 (Danie)

Vertrekken niet zonder: het kaartspel Skip-Bo

Samen op vakantie sinds: 2019

Hoe ontmoetten jullie elkaar?

Danie: ‘In Botswana in 2019 op een georganiseerde reis van Vrouwen van Nu. Dat is een stichting die culturele activiteiten en reizen organiseert voor vrouwen. Veel vrouwen dronken na het avondeten nog een drankje aan de bar; wij hadden allebei de behoefte om ons terug te trekken om wat op te laden, maar wel gezellig samen. Toen besloten we op de kamer een potje te kaarten. Dat was zo gezellig, dat we elkaar bleven opzoeken.’

Jannie: ‘In het oerwoud, omringd door olifanten, kropen we ook gezellig samen in een tent.’

Gaan jullie sindsdien samen op vakantie?

Danie: ‘We wonen best dicht bij elkaar en bleven wekelijks afspreken. Op den duur hadden we allebei weer zin om op reis te gaan, maar vonden alleen gaan zo ongezellig, we zijn allebei weduwe.’ 

Jannie: ‘Ik heb al meer dan veertig jaar een camper. In 2021 besloten we samen weg te gaan, naar de Wadden. Dat ging zo goed dat we sindsdien drie tot vier keer per jaar samen weggaan.’  

Danie: ‘Doordat ik mijn leven lang veel heb gereisd, heb ik veel reisvriendinnen en dus veel adressen door heel Nederland waar we met de camper konden staan.’

Wat voor soort reizen maken jullie?

Jannie: ‘We zoeken vaak de natuur op en gaan dan wandelen of fietsen. Ik rij met de camper graag door Drenthe, Friesland en Groningen, lekker rustig. Danie vindt het daar ook heerlijk.’ 

Danie: ‘Het liefst gaan we op de bonnefooi en zonder doel: we gaan gewoon rijden en als we een leuk plaatsje tegenkomen, stoppen we. Wanneer we terugkomen, zien we ook dan wel.’

Jannie: ‘Maar we zijn ook op georganiseerde reizen naar Noorwegen en naar Kroatië geweest. Soms maken we een vliegreis. Vaak zit er dan een plaatselijke camper bij inbegrepen waar we in rijden.’

Wat was jullie grootste avontuur?

In koor: ‘Amerika.’

Danie: ‘We zijn nog niet zo lang terug van een reis van vijf weken door Amerika, van de oost- naar de westkust. Vijfduizend kilometer door elf verschillende staten. Het was een georganiseerde groepsreis, maar ieder gezelschap reed individueel in een camper.

Per dag kregen we een uitgestippelde route, we ontmoetten elkaar steeds ‘s avonds bij de volgende camping weer. Het was een spectaculaire reis door al die natuurparken.’ 

Jannie: ‘We zijn nog ingesneeuwd geraakt op een bergpas in het Yellowstonepark. Met nog maar een meter zicht kwamen we uiteindelijk bij een wintersporthotel terecht, dat helemaal vol zat. Toen hebben we daar in de camper geslapen.’

Waar gaat de volgende reis naartoe?

Jannie: ‘We hebben nog niks besproken, maar de camper is net gekeurd, dus we kunnen weer.’

Danie: ‘Dat zal een reisje naar de Waddeneilanden worden, want die vervelen nooit. Het is daar ook iets goedkoper dan in Amerika: daar hebben we veel geld uitgegeven. Het reizen blijft kriebelen: zonder avontuur zou ik niet kunnen leven. Je zult ons niet snel achter de geraniums zien zitten.’

Jannie: ‘Ik zeg altijd maar: ik ben weg of onderweg.’

Hebben jullie een bepaalde taakverdeling onderweg?

Danie: ‘Jannie geeft het stuur liever niet uit handen, ik ben de navigator. In Amerika reed ik ook, vanwege de lange afstanden. Verder ben ik de kok, Jannie snijdt dan de groente. Afwassen doen we maar één keer per dag, samen. Tussendoor stoppen we alles onder in een kastje en gaan we een potje zitten kaarten.’ 

Jannie: ‘Ik doe ook de technische dingen: de wc legen, het vuile water lozen en schoon water erin.’ 

Wat maakt dat jullie zulke goede reismaatjes zijn?

Jannie: ‘We weten wat we aan elkaar hebben, dat is prettig. En we zijn allebei de moeilijkste niet. Samen met Danie zie ik meerdere plekken tijdens een reis en we beleven veel avonturen.’ 

Danie: ‘Die klik was er meteen. We zijn allebei reislustig en willen wat van de wereld zien.’

Jullie zijn niet bang aangelegd, zo te horen.

Jannie: ‘Neuh, we deden het deurtje dicht en dachten: morgenochtend zien we wel weer. Toen waren de wegen schoongeveegd en konden we verder.’ 

Danie: ‘Dit soort onverwachte avonturen zijn juist het allerleukst. Al werden we toch wel een beetje zenuwachtig toen de benzine een keer bijna op was. De afstanden daar zijn gigantisch en achteraf bleek dat we het bord hadden gemist waarop stond dat er de komende 120 mijl geen benzinestation was. Toen we verderop een camper van ons reisgezelschap zagen rijden, riep ik tegen Jannie: “Volgen!”’

Jannie: ‘Toen moest ik wel effetjes plankgas geven. Zo kwamen we bij een uitkijkpunt waar die camper stopte. Uiteindelijk zijn die medereizigers een jerrycan benzine voor ons gaan halen bij het volgende stadje.’

Wil jij ook in deze rubriek?
Geef je op via kampioen@anwb.nl