Wanneer zetten jullie voor het eerst samen de wielerkijk-koers in?

Susanne: 'Eerst waren we alleen collega’s, Jolijn is uitgever, ik ben auteur. Toen ik een jaar geleden ‘Het grote Wielrenboek’ – een familieboek over koerskijken en wielrennen – schreef en Jolijn meelas, raakte zij enthousiast over de sport.

Zó enthousiast dat we ook buiten werk om afspraken om samen de koers te kijken.'

Jolijn: 'Ik vond wielerkoersen altijd maar saai. Ogenschijnlijk kijk je urenlang naar mensen die alleen maar zo hard mogelijk fietsen. Door Susanne ontdekte ik dat er veel meer achter steekt.'

En, wat maakt koerskijken spannend?

Jolijn: 'Dat er onderweg zoveel kan gebeuren! Als een wielrenner aan kop rijdt, betekent dat nog niet dat diegene ook gaat winnen. Zie je iemand plotseling vertragen, dan weet je: zijn of haar benen zijn volgelopen – een verzuring van de spieren.

  
Als marathonloper weet ik hoeveel voorbereiding er aan een wedstrijd vooraf gaat. Bij zo’n tegenslag kan er een droom in duigen vallen.'

Susanne: 'Soms is het onderdeel van de tactiek. Zoals bij Wout van Aert op de slotklim naar Hautacam in de Tour van ‘22: hij reed zichzelf helemaal leeg om zijn kopman te helpen en viel vervolgens zelf stil. Dat was een supermooi moment: wielrennen is een teamsport en individuele sport ineen.

Wielrenners werken samen in teamverband om hun kopman of -vrouw te helpen winnen.'

Hoe fanatiek zijn jullie tijdens het kijken?

Jolijn: 'Susanne kan héél enthousiast worden. Laatst keken we bij mij thuis samen naar Parijs-Roubaix voor vrouwen. Tijdens de eindsprint sprong ze op en schreeuwde met haar vuisten in de lucht tegen de tv.'

Susanne: 'De kopgroep lag maar twintig seconden voor op groep twee. Gingen ze nog ingehaald worden, of niet? En vervolgens dus die eindsprint. Die was superspannend.'

Jolijn: 'Ondertussen zat ik nog op de bank. Qua fanatisme bevind ik me nog in een overgangsfase. Als hardloper sta ik wel te springen als bijvoorbeeld Femke Bol naar goud loopt.'

Kijken jullie (bijna) alle koersen samen?

Jolijn: 'We wonen best ver van elkaar vandaan, daarom kijken we ook op afstand samen online. Bij belangrijke koersen zoeken we elkaar op. Susanne woont op een boerderijtje en heeft geen tv. Bij haar kijken we op de laptop aan een tafeltje, uitkijkend over de weilanden.'

Susanne: 'Heel idyllisch, alsof we langs het parcours zitten waar de renners rijden. Dat is ook zo’n leuk aspect aan koerskijken: de wielrenners fietsen door prachtige Italiaanse en Franse landschappen. Daar krijg ik altijd een zomergevoel van.'

Is er tussendoor ook ruimte om te kletsen?

Susanne: 'Zeker. De hele koers duurt meestal zo’n vijf tot zes uur. Wij kijken meestal drie uur. Tussendoor zijn er genoeg rustige momenten. Dan kletsen we bij onder het genot van een drankje en een gezonde borrelplank.'

Jolijn: 'Het klinkt cliché, maar sport verbindt. Sinds we deze passie delen, zien we elkaar vaker en hebben we persoonlijker contact.'

Wielrennen jullie zelf eigenlijk ook?

Susanne: 'Dat heb ik wel gedaan, maar helaas lukt dat al een tijd niet door een blessure.'

Jolijn: 'Ik stap wel regelmatig op de racefiets. Als alternatieve training voor het hardlopen is wielrennen heel goed. Doordat ik zelf fiets, besef ik hoe hard de profs wel niet gaan: bij afdalingen halen ze soms wel honderd kilometer per uur. Ik kom maar tot de helft van die snelheid bij een flinke afdaling, en dan moet ik echt naar Limburg.'

Wat is jullie meest memorabele wielermoment?

Susanne: 'De dertiende etappe van de Tour de France van 2013. Mijn man stak mij aan met de koerskoorts. Sinds we samenwonen luidt het kijken van de Tour onze zomervakantie in. Tijdens die bewuste etappe deden twee Nederlandse renners, Bauke Mollema en Laurens ten Dam, het supergoed. Daar stond ik voor het eerst te joelen tegen het scherm.'

Jolijn: 'Ik herinner me de Tour de France van 1998 goed. Ik kampeerde met mijn ouders - koerskijkers - in Frankrijk en we stonden langs de kant van de weg waar de tour langs zou komen. Als kind vond ik de karren die langsreden en flyers en snoepjes uitdeelden heel leuk.  

Toen de renners eindelijk langskwamen, was dat in een flits van een seconde voorbij. Daar hadden we uren op gewacht.'  

Naar welke koers kijken jullie deze sportzomer vooral uit?

Susanne: 'De Tour de France voor vrouwen start in Rotterdam dit jaar. Daar moeten we natuurlijk bij zijn, voor het eerst samen langs de lijn!'

Ben jij klaar voor de sportzomer 2024