Schiermonnikoog is een autoluw eiland en dat merken we direct op de boot: er gaan slechts twee auto’s mee. Die zijn van eilandbewoners, want toeristen zijn aangewezen op hun eigen benen en trappers. Bij aankomst halen we onze huurfietsen op en zetten we koers richting het dorp.

De wind snijdt langs onze wangen.

Dat geeft niet: de afstanden zijn klein, alles is lekker dichtbij. In twintig minuten bereiken we onze uitvalsbasis, midden in het enige dorp van het eiland.

Binnen wacht warmte, chocolademelk en een stuk taart.

Na een goede nacht en een heerlijk ontbijt stappen we op de fiets voor het rondje Schier. Verdwalen is hier vrijwel onmogelijk. We volgen het pad naar het uitgestrekte noordelijke strand en maken een kleine wandeling in de Kobbeduinen.

Dit is zo’n beetje het noordelijkste puntje van Nederland.

Vanwege de bijzondere natuur bestaat bijna het hele eiland uit Nationaal Park. Stuivende duinen, kwelders, strandvlakten en bossen wisselen elkaar af.  

Onderweg zien we veel vogels en misschien wel net zoveel vogelaars. Er komen meer dan driehonderd verschillende vogelsoorten voor op het eiland.  

Op Schiermonnikoog strekt het strand zich op sommige plekken uit tot meer dan een kilometer breed – het breedste van Europa. Wind en stroming schuiven elk jaar nieuwe lagen zand aan, waardoor het strand blijft groeien.

Aan het eind van de dag fietsen we door de duinen richting de rode vuurtoren, die ons deze vroege winteravond feilloos de weg wijst.  

We stappen af bij het imposante bouwwerk en wandelen het strand op om heerlijk uit te waaien. Hét bewijs dat je je niet moet laten afschrikken door de kou:

het strand is van ons alleen.

En na een frisse wandeling is het heerlijk opwarmen bij een knapperend haardvuurtje.

De naam Schiermonnikoog draagt een stukje middeleeuwse geschiedenis met zich mee. Het eiland was ooit in handen van monniken uit Friesland, herkenbaar aan hun grijze (‘schiere’) gewaden – vandaar ‘schier’ monniken.