Tekst: Bert Gorissen
Beeld: Jonathan Andrew

De weg naar Castle Coeffin, een fotogenieke kasteelruïne op het eiland, is een smal kiezelpad tussen de weilanden. We moeten in de remmen voor een man met kruiwagen die ons tegemoetkomt.

Met zijn korte broek, kniehoge gele rubberlaarzen en bevlekt Polo Ralph Lauren-overhemd oogt hij niet als de gemiddelde boer.

‘Dat klopt’, zegt de vriendelijke vijftiger, ‘Ik ben hobbyboer. Hiervoor zat ik in zaken. Vloog de hele wereld over, leefde in hotels en had de ene na de andere online vergadering. Toen ik vijftig werd zei ik tegen mezelf: “Edward, het is genoeg geweest. Je moet het roer omgooien”.’

Dat deed hij: samen met zijn vrouw kocht hij een boerderij op Lismore en sindsdien hoedt hij schapen.

En dat overhemd?

‘Ja, dat droeg ik vroeger dus onder een pak. Maar je kunt er ook prima je handen aan afvegen als je buiten bezig bent’, grinnikt hij. Oh man, om hier hobbyboer te zijn. Of schaap, voor mijn part. Sappig groen gras tot aan die heuveltop daarginds en als je boven bent nóg zo’n vallei vol heerlijkheid.

Lis is more.

Ze heeft ons zojuist rondgeleid door de Dalwhinnie distilleerderij en we zijn bij het hoogtepunt aangekomen: de proeverij. ‘We beginnen met het linkerglas. Daarin vind je onze vijftien jaar oude Scotch met tinten van heide en honing. Je proeft een zachte en rokerige warmte, probeer maar!’

Ik nip aan het glaasje. En terwijl de heide en honing over mijn tong tintelen, voel ik weer de warmte van Isle of Lismore, eerder deze week. Een klein en schaars bewoond eiland in Loch Linnhe, veel minder bekend dan het populaire Isle of Skye. We tuffen ernaartoe met het voetgangerspontje vanaf Port Appin. Huren een mountainbike bij de aanlegsteiger en volgen een van de weinige asfaltwegen op het eiland. We deinen op en af tussen golvende weilanden, een paar boerderijen, een kerkje en een bezoekerscentrum.

Wat ons behalve de mooie uitzichten het meest treft, is de totale stilte die hier heerst als je de pedalen even stilhoudt.

Hier kun je écht een speld horen vallen. 

Er staan drie glaasjes whisky voor je’, zegt gids Pragya.

Een roadtrip door Schotland, hoe pak je die aan? Net zoals je een mooie whisky drinkt: met kleine nipjes, zodat alle smaken en accenten volledig tot hun recht komen.

Zo’n beklimming te hoog gegrepen voor jou? Niet ver van Ben Nevis, ter hoogte van Torlundy (langs de A82) ligt Nevis Range, een van de vijf Schotse skigebieden. Dat betekent dat er een kabelbaan is, die je in twaalf minuten naar de top van de Anoach Mor gondelt, zonder dat je je hoeft in te spannen.

Vanuit de gondel heb je prachtig zicht op mountainbikers die zich op spectaculaire parcours van de hellingen onder jou naar beneden storten. Boven wandel je in een paar minuten naar een uitzichtpunt waarbij je in de verte Isle of Skye, Rhum en natuurlijk Ben Nevis ziet liggen.

Om deze opperreus te bedwingen wacht je een mooie maar zware klim naar boven over een steil rotspad. Een gestage stroom wandelaars, van jong tot oud, van snel tot langzaam, beweegt zich als een kolonne mieren omhoog en omlaag.

Na drie en een half uur zijn we eindelijk boven.

Even in de rij voor een selfie op het állerhoogste punt en dan uitrusten en genieten van het fantastische uitzicht op de Schotse Hooglanden. De tocht naar beneden is niet minder uitdagend dan die naar boven.

Blij dat ik stevige bergschoenen draag en genoeg eten, drinken en warme kleding bij me heb.

Met ‘In het middelste glas zie je een donkerdere whisky’, roept Dalwhinniegids Pragya me terug bij de les. ‘Als je vaker whisky drinkt zul je ontdekken dat een donkere whisky vaak een vollere smaak heeft. Aan die smaak moet je als beginnende whiskydrinker wennen.’

Ik til het glas op en bekijk de kleur: iets tussen bruin en groen in.

Ineens besef ik waar ik die kleur van ken: de hellingen van Ben Nevis! Ik heb nog spierpijn van de beklimming, twee dagen geleden, van de hoogste berg (1345 m.) van Groot-Brittannië. Zo’n topper trekt een hoop volk – 125.000 wandelaars per jaar – en dat is volledig te begrijpen.

We peddelen in stilte, gadegeslagen door de omliggende bergen. Slapende reuzen lijken het, met baarden van dennenbomen, doezelend onder een dekentje met camouflagekleuren. Donker- en lichtgroen, beige, bruin.

‘Loch Lomond, was dat niet de favoriete whisky van kapitein Haddock?’, doorbreekt fotograaf Jonathan de stilte.

Zou zomaar kunnen, want duizend bommen en granaten, wat is het hier heerlijk.

‘Als je als nieuwe whiskydrinker de smaak iets te sterk vindt, mag je gerust wat koud water toevoegen’, doceert Pragya. ‘Niet te veel, maar een paar druppels zorgen soms nét voor die balans die jouw whisky toegankelijker maakt.’ Met een pipetje laat ze een paar druppels water in mijn glas vallen.

Dat een beetje water alles in balans kan brengen, merkten we een paar dagen geleden toen we een kano huurden bij Luss aan Loch Lomond. Volgens de verhuurder is het de mooiste dag van het jaar: 22 graden, volop zon, smurfenblauwe lucht, het water rimpelloos.

Een van die bergreuzen kijkt ons tijdens het kanoën uitdagend aan. We laten ons niet kennen en wandelen in een goed uur vanaf het bezoekerscentrum in Balmaha naar de top van Conic Hill. Daar zien we Loch Lomond van boven.

En bij dat uitzicht wil je alleen nog maar in het gras zitten, voor je uit kijken en de tijd vergeten.

We genieten van het spel dat wind, zon en stroming spelen met het water. Alsof een van de reuzen kwistig strooit met zilveren confetti. ‘Ze kunnen deze berg beter Iconic Hill noemen’, prevelt Jonathan, terwijl hij zijn drone ten hemel stuurt.

Door Princes Street, dé winkelstraat van Edinburgh en de mooie Princes Street Gardens hobbelen we richting het kasteel. Want hobbelen doe je hier, op en af in deze stad die op heuvels is gebouwd.

Het kasteel is imposant vanwege z’n ligging en omvang; bijna een klein dorp op zich. Vanaf het kasteel lopen we door de oude stad over de Royal Mile, een aaneenschakeling van vier fraaie middeleeuwse straten. Vol straatartiesten, toeristenwinkels, monumenten, cafés en restaurants.

Maar wacht even: dit is geen nippen meer, dit is grote slokken nemen. Phil merkt het en grijpt in. Even later zitten we in de bus naar Portobello Beach, het stadsstrand van Edinburgh. Alle ruimte om ons heen, de zilte zeelucht blaast ons in het gezicht.

Zo smaakt het laatste nipje van onze reis weer heel anders dan de andere, net als een mooie whisky.   

Terug naar onze proeverij.

‘Whisky drink je niet in slokken, maar in kleine nipjes’, waarschuwt Pragya. ‘Juist door te nippen ontdekt je mond alle accenten en smaken. De eerste nip kan heel anders smaken dan de laatste; dat is het mooie van whisky.’

Hetzelfde geldt voor een bezoek aan Schotland.

Met kleine nipjes ontdek je het fijne karakter van dit heerlijke land met zijn mooie slingerwegen, wandel- en fietsroutes, stadjes, dorpen, bergen, eilanden en meren. En dat van zijn hoofdstad Edinburgh.

Die stad heeft zoveel te bieden dat je wel móét doseren. Wij laten ons rondleiden door local Phil, die elke kier en spleet van deze stad kent. Hij neemt ons mee naar Calton Hill, een heuvel vol monumenten midden in de stad die mooie vergezichten biedt.

‘Daarginds op die heuvel ligt Edinburgh Castle, daar wandelen we naartoe’, wijst hij.